2001-2010 թթ․ «ԵԱՄ»  ծրագիրն օգնության ձեռք է մեկնել շուրջ 1000 բռնության ենթարկված, մուրացկանությամբ զբաղվող, սոցիալապես խիստ անապահով երեխաների: Կանխարգելել է նրանց մուտքը մանկատուն և գիշերօթիկ հաստատություններ: Նրանց համար հնարավորություն է ստեղծել ապրելու կենսաբանական կամ խնամատար ընտանիքի ջերմ մթնոլորտում:

Խորին երախտագիտությունս եմ հայտնում գթության ծառայությանը՝ թոռնիկիս` Լիանային, օգնելու համար: Արդեն 3 ամիս է, ինչ նա խնամատար ընտանիքում է, որովհետև կենսաբանական ընտանիքում ապրելը վտանգավոր էր նրա համար. նրա մայրը և մորաքույրը հոգեկան լուրջ խնդիրներ ունեն:  Երեխան շուրջ 10 տարի այդ միջավայրում է ապրել, որն իր խոր հետքն է թողել նրա վարքագծի վրա: Հիմա, փառք Աստծո, փոփոխություններն ակնհայտ են: Լիանան դարձել է պարտաճանաչ, կազմակերպված: Ուսման մեջ առաջադիմություն է նկատվում: Նա միշտ աշխույժ է և կենսուրախ: Զգացվում է, որ  քրտնաջան և լարված աշխատանք է կատարվել, որի համար շնորհակալություն եմ հայտնում Գոհարիկին և գթություն ծառայության բազմամասնագիտական թիմին:

Սիրանուշ, Լիանայի տատիկ

Խնամատար ընտանիք

    Քյարամ և Ռուզաննա Աբրահամյանները Էդգար Գրիգորյանին իրենց խնամքի տակ վերցրին` համաձայն Էդգարի մոր դիմումի: Էդգարը բազմանդամ ընտանիքի 5-րդն երեխան էր: Նրա հայրը մահացել էր, իսկ մայրն ի վիճակի չէր հոգ տանելու 6 երեխաների մասին, որոնցից ամենամեծը 11 տարեկան էր, իսկ ամենափոքրը` 6 ամսական:

   Էդգարն այժմ ապրում է Աբրահամյանների ընտանիքում, մինչև պետական մարմինների և եկեղեցու օժանդակությամբ կբարելավվեն նրա կենսաբանական ընտանիքի սոցիալական պայմանները:

   Ես քրիստոնյա եմ և սրտանց ցանկանում եմ ծառայել իմ Տեր Աստծուն՝ Հիսուս Քրիստոսին: Իմանալով, որ «Գնացե՛ք, տեսե՛ք…» գթություն ծառայությունը հոգ է տանում որբ և անապահով երեխաների մասին, որոշեցի իմ մասնակցությունն ունենալ: Ինձ ասացին, որ կա մի փոքրիկ երեխա` մոտ երկու տարեկան, ում խնամք է անհրաժեշտ: Ամուսնուս հետ համաձայնության գալուց հետո ստանձնեցինք փոքրիկի խնամատարությունը:

   Երբեք չեմ մոռանա 2005 թ. հոկտեմբերի 25-ը, երբ այդ գեղեցիկ ու խելացի բալիկին մեր տուն բերեցինք: Մենք երկու չափահաս երեխաներ ունեինք, և վաղուց մեր տանը մանկան թոթովանք չէր լսվել: Մեր ուրախությանը չափ ու սահման չկար: Ամբողջ ընտանիքով ուրախանում էինք նրա յուրաքանչյուր արարքով ու նոր բառով:

    Անկեղծ ասած` առաջին մի քանի օրը երեխայի հանդեպ խղճահարություն էի զգում, բայց հետզհետե այդ զգացումը վերածվեց սիրո և  կապվածության: Նրա հայտնվելուց հետո մեր տան մթնոլորտն ակնհայտորեն փոխվեց: Ամուսինս ավելի կենսուրախ դարձավ: Նա հիմա այնքան է սիրում Էդգարիկին, կարծես իր հարազատ որդին է: Տղաս և աղջիկս ավելի մեծ սիրով ու հարգանքով են լցվել իմ ու ամուսնուս նկատմամբ: Նրանք հիմա ավելի են գնահատում այն ամենը, ինչ ունեն: Տղաս սիրում է Էդգարիկի հետ ժամանակ անցկացնել՝ խաղալ, զբոսայգի գնալ: Աղջիկս նույնպես ժամերով  զբոսնում ու զբաղվում է նրա հետ:

    Էդգարը, իրոք, խավարի մեջ թաքնված գանձ էր, որն Աստված գտավ ու տվեց մեզ: Նա իր տարիքի համեմատ շատ խելացի է: Երազում է շուտ մեծանալ և օգնել իր քույրերին ու եղբորը, որպեսզի նրանք էլ լավ տուն ունենան և երբեք չհիվանդանան:

     Շնորհակալ ենք Աստծուց այս հրաշք երեխայի համար և շատ ուրախ ենք, որ կարող ենք Էդգարիկին խնամելով՝ ծառայել Հիսուսին, չէ՞ որ Նա ասել է. «… այս փոքրերից մեկին արեցիք, Ինձ արեցիք»:

 Ռուզաննա Աբրահամյան